De vertellers

In het centrum van de roman troont de persoon van Albert Wieland. Zijn leven wordt beheerst door wat hij tijdens de Duitse inval meemaakte, (...). Aanvankelijk weigerde hij te spreken over wat er die dag gebeurd was. Nadien vertelde hij er geregeld over, steeds op dezelfde manier. Iedereen diende dan zijn mond te houden. Iedereen had zo zijn eigen motieven om de oren al of niet te sluiten. In 'De vertellers' komen ze allemaal aan bod, vele jaren na Alberts dood. Het is de dag dat 'De vertelling', het toneelstuk dat zoon Kars over zijn vader geschreven heeft, in premiere zal gaan." Zwier laat de hoofdrolspelers de revue passeren en komt tenslotte uit bij de tweelingbroers: "Dan zijn er de tweelingen, ook kinderen van Jetta, die als het koor van een Griekse tragedie in het verhaal zijn ingebed. Zij, leerlingen van een toneelschool, spelen hun eigen spel. (...) Zij vinden dat het authentieke verhaal gehandhaafd moet blijven. Op de avond van de premiere willen zij Kars een dubbele spiegel van zijn ijdelheid en kunstemakerij voorhouden. (...) Aanvankelijk komt het verhaal over een vader die altijd hetzelfde vertelt en een zoon die daar een toneelstuk over schrijft wat gekunsteld over. Maar die indruk verdwijnt snel. Want de beladen familiegeschiedenis, die vanuit vele gezichtspunten wordt verteld, ontvouwt zich als een boeiende vertelling die de lezer moeiteloos naar de avond van de premiere voert.